гісто́рык, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст у галіне гісторыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гісто́рык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гісто́рык гісто́рыкі
Р. гісто́рыка гісто́рыкаў
Д. гісто́рыку гісто́рыкам
В. гісто́рыка гісто́рыкаў
Т. гісто́рыкам гісто́рыкамі
М. гісто́рыку гісто́рыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гісто́рык м. исто́рик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гісто́рык, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне гісторыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гісто́рык м. Históriker m -s, -, Geschíchtsforscher m -s, - Geschíchtswissenschaftler m -s, -; Geschíchtslehrer m -s, - (настаўнік)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гісто́рык

(лац. historicus, ад гр. historikos)

1) спецыяліст па гісторыі;

2) выкладчык гісторыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

исто́рик гісто́рык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

historian [hɪˈstɔ:riən] n. гісто́рык

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Históriker

m -s, - гісто́рык

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

гістарыёграф, ‑а, м.

1. Спецыяліст у галіне гістарыяграфіі (у 1 знач.).

2. Уст. Тое, што і гісторык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)