грук, -у, м. (разм.).

1. Тое, што і грукат.

2. выкл., у знач. вык. Ужыв. ў знач. дзеясловаў грукаць і грукнуць.

Калёсы грук ды грук па бруку.

◊

Ні стуку ні груку (разм.) — ціха, без шуму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гру́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. гру́к
Р. гру́ку
Д. гру́ку
В. гру́к
Т. гру́кам
М. гру́ку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гру́к

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

грук разг.

1. сущ. (род. гру́ку) м. стук, гро́хот;

2. межд., в знач. сказ. стук, хлоп;

◊ ні сту́ку ні гру́ку — ти́хо, без шу́ма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грук ​1, ‑у, м.

Разм. Тое, што і грукат. Грук, гоман, цяжкае пыхценне — Другі падходзіць паравоз. Колас. Змоўкнуў грук навальніц У туманах трывожных начэй. Русак.

грук ​2, выкл. у знач. вык.

Ужываецца ў значэнні дзеясловаў грукаць і грукнуць. Кавалі стук ды грук — выкавалі тры новыя булавы. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грук м, гру́кат м Gepólter n -s, Gekrách n -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

грох межд., разг. бух, трах, грук.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стук

1. сущ. стук, род. сту́ку м.; (грохот) грук, род. гру́ку м.;

2. межд., разг. стук, грук.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

clatter​1 [ˈklætə] n.

1. стук

2. грук, гру́кат, ляск

3. ту́пат

4. балбатня́, траскатня́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гро́хот​I (шум) гру́кат, -ту м., грук, род. гру́ку м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)