Verbum

анлайнавы слоўнік

Гра́нь

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

	адз.
Н.	Гра́нь
Р.	Гра́ні
Д.	Гра́ні
В.	Гра́нь
Т.	Гра́нню
М.	Гра́ні

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

грань, -і, мн. -і, -ей і -яў, ж.

1. Плоская частка паверхні геаметрычнага цела, якая ўтварае вугал з другой такой жа паверхняй.

Грані куба.

2. перан. Тое, што адрознівае, аддзяляе адно ад аднаго.

Сціранне граней паміж фізічнай і разумовай працай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гра́нь

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

	адз.	мн.
Н.	гра́нь	гра́ні
Р.	гра́ні	гра́ней гра́няў
Д.	гра́ні	гра́ням
В.	гра́нь	гра́ні
Т.	гра́нню	гра́нямі
М.	гра́ні	гра́нях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

грань

1. (предел, граница) мяжа́, -жы́ ж.;

2. в др. знач. грань, род. гра́ні ж.;

грань ку́ба грань ку́ба.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грань ж., в разн. знач. грань;

куб ма́е шэсць гра́ней — куб име́ет шесть гра́ней;

гра́ні крышталя́ — гра́ни криста́лла;

гра́ні хара́ктару — гра́ни хара́ктера

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грань, ‑і, ж.

1. Лінія падзелу; граніца, мяжа. Былі гады змагання На грані дзвюх эпох. Кастрычніцкіх паўстанняў Ніхто не перамог. Колас. // перан. Тое, што адрознівае адно ад другога. У Лынькова часта нельга правесці грані паміж.. аўтарскай унутранай псіхалагічнай характарыстыкай і ўнутраным маналогам самога героя. Дзюбайла.

2. Плоская паверхня прадмета, якая ўтварае вугал з другой такой жа паверхняй. Грані куба. Грані паралелепіпеда.

3. Кант, утвораны дзвюма плоскасцямі, якія перасякаюцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грань

1. (граніца) Grénze f -, -n; Rand m -(e)s, Ränder (край);

2. (паверхня) Fläche f -, -n; Facette [-´sɛtə] f -, -n (каштоўнага каменя); тэх Kánte f -, -n; Rand m, матэм Fläche f -, -n; Séite f -, -n, Kánte f -, -n;

куб ма́е шэсць граняў der Würfel hat sechs Flächen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

грань

Том: 7, старонка: 139.

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Грань ’грань’. Гл. грані́ца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

грань

1. Узгорыстая межавая лінія; дзірваністая броўка паміж участкамі (Нас. АУ, Сал., Слаўг., Станг 74, Стаўбц. Прышч.).

2. Межавы зямельны знак, які адзначаўся на дрэве, пад якім рабілася яма з вуголлем (АЛМ 1, ук., Герм. 188).

□ в. Грані (Брэст. Лемц. Айк).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)