Го́ркі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Го́ркі
Р. Го́рак
Го́ркаў
Д. Го́ркам
В. Го́ркі
Т. Го́ркамі
М. Го́рках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

го́ркі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. го́ркі го́ркая го́ркае го́ркія
Р. го́ркага го́ркай
го́ркае		 го́ркага го́ркіх
Д. го́ркаму го́ркай го́ркаму го́ркім
В. го́ркі (неадуш.)
го́ркага (адуш.)		 го́ркую го́ркае го́ркія (неадуш.)
го́ркіх (адуш.)
Т. го́ркім го́ркай
го́ркаю		 го́ркім го́ркімі
М. го́ркім го́ркай го́ркім го́ркіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

го́ркі, -ая, -ае.

1. Які мае своеасаблівы едкі смак.

Г. палын.

Горкае лякарства.

2. перан. Поўны гора, цяжкі, гаротны.

Горкае жыццё.

Пераканацца на горкім вопыце.

Горкая праўда.

Горкія слёзы.

◊

Горкае дзіця (разм.) — наіўны, нявопытны малады чалавек.

Горкі п’яніца (разм., неадабр.) — алкаголік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Го́ркі (род. Го́рак) г. Го́рки

го́ркі

1. го́рький;

г. смак — го́рький вкус;

2. го́рький, го́рестный;

~кае жыццё — го́рькая (го́рестная) жизнь;

○ ~кая соль — го́рькая соль;

◊ го́ра ~кае — го́ре го́рькое;

~кія слёзы — го́рькие слёзы;

~кае дзіця́ — ещё ребёнок;

г. п’я́ніца — го́рький пья́ница;

г. во́пыт — го́рький о́пыт;

~кая пілю́ля — го́рькая пилю́ля;

збіць на г. я́блык — изби́ть до полусме́рти;

абры́даў, як ~кая рэ́дзька — погов. надое́л, как го́рькая ре́дька

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

го́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. го́рка го́ркі
Р. го́ркі го́рак
Д. го́рцы го́ркам
В. го́рку го́ркі
Т. го́ркай
го́ркаю		 го́ркамі
М. го́рцы го́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

го́ркі, ‑ая, ‑ае.

1. З непрыемным едкім смакам (смакам палыну, гарчыцы); проціл. салодкі. Горкі перац. □ Горкая рэдзька, ды ядуць, кепска замужам, ды ідуць. З нар.

2. Поўны гора; цяжкі, гаротны. Горкая доля. Горкае жыццё. □ [Волька] пачала паціху галасіць над сваёй горкай жаночай доляй. Б. Стральцоў. // Выкліканы цяжкім горам. Горкія слёзы. □ Марыну бабка суцяшае, Каб горкі сум развеяць ёй. Колас. Усё часцей і часцей бацька садзіўся ля стала, паклаўшы пад бараду рукі, думаў горкую думу, цяжка ўздыхаў. С. Александровіч. // Які выклікае гора, непрыемнасці. Пачуць горкую вестку. Выслухаць горкую праўду.

3. Набыты ў выніку цяжкай працы, доўгіх выпрабаванняў. Горкі хлеб. □ [Усіх людзей] затрымаць не ўдалося, сёй-той, навучаны горкім вопытам, паспеў схавацца. Лынькоў.

4. Які жыве ў цяжкім горы; бяздольны. Горкая сірата. Горкі бядняк.

5. у знач. наз. го́ркая, ‑ай, ж. Гарэлка. На пачатак справы — чарка горкай, На прыправу — добрая гаворка. Панчанка.

•••

Горкая соль гл. соль.

Гора горкае гл. гора.

Горкае дзіця гл. дзіця.

Горкі п’яніца гл. п’яніца.

Збіць (зрэзаць) на горкі яблык гл. збіць.

Як горкая рэдзька гл. рэдзька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Го́рка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Го́рка
Р. Го́ркі
Д. Го́рцы
В. Го́рку
Т. Го́ркай
Го́ркаю
М. Го́рцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

го́ркі bítter тс перан:

мець го́ркі смак bítter schmécken;

го́ркія слёзы bíttere Tränen;

го́ркі п’я́ніца Trúnkenbold m -(e)s, -e, árger Säufer

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Го́ркі мн Hórki n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ГО́РКІ,

дзве стаянкі позняга мезаліту (6—5 тыс. да н.э.) каля в. Горкі Чэрыкаўскага р-на. Знойдзена шмат крамянёвых вырабаў, сярод якіх прылады працы, палявання, нуклеусы, трапецыі.

Літ.:

Копытин В.Ф. Мезолитическое поселение Горки в Посожье // Краткие сообщения Ин-та археологии АН СССР. М., 1979. Вып. 157.

т. 5, с. 360

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)