гнайні́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гнайні́к гнайнікі́
Р. гнайніка́ гнайніко́ў
Д. гнайніку́ гнайніка́м
В. гнайні́к гнайнікі́
Т. гнайніко́м гнайніка́мі
М. гнайніку́ гнайніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гнайні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Гнойны нарыў, крыніца выдзялення гною.

Разрэзаць г.

2. перан. Цэнтр якой-н. шкоднай грамадскай з’явы.

|| прым. гнайніко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гнайні́к, -ка́ м., прям., перен. гнойни́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гнайні́к, ‑а, м.

1. Гнойны нарыў; абсцэс.

2. перан. Ачаг якой‑н. шкоднай грамадскай з’явы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гнайні́к м

1. мед iterherd m -(e)s, -e, itergeschwür n -s, -e, iterbeule f -, -n;

2. перан iterbeule f -, -n, Pstherd m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

нагнае́нне, -я, н.

1. гл. нагнаіцца.

2. Гнайнік, нарыў.

Мясцовае н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гнойни́к гнайні́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ropień

м. гнайнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Geschwür

n -s, -e баля́чка, нарыў, цзва, гнайні́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ве́рад (БРС, Шат., Шатал.), верадава́ты. Рус. ве́ред ’нарыў, гнайнік’, укр. ве́ред, ст.-рус. вередъ ’рана, нарыў’, польск. wrzód, чэш. vředгнайнік’, ст.-слав. врѣдъ, балг. вреда́ ’шкода’, серб.-харв. ври̏јед і г. д. Прасл. *verdъ. Роднаснае: лат. ap‑vir̂de ’нарыў’, ст.-інд. várdhati ’расце’ або ням. Warze ’бародаўка’. Гл. Праабражэнскі, 1, 73; Фасмер, 1, 295. Параўн. Шанскі, 1, В, 194.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)