глава́ семьи́ галава́ сям’і́ (старэ́йшы ў сям’і́);
2.архит. ку́пал, -ла м.;
3.(голова) уст. галава́, -вы́ж.;
склони́ть главу́ схілі́ць галаву́;
◊
во главе́ с(кем) на чале́ з (кім);
быть (идти́, стоя́ть) во главе(кого, чего) быць (ісці́, стая́ць) на чале́(каго, чаго);
поста́вить, положи́ть во главу́ угла́ паста́віць, пакла́сці ў асно́ву (у асно́ву асно́ў).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
глава́, ‑ы; мн. главы, глаў; ж.
Раздзел кнігі, артыкула, абазначаны нумарацыяй або загалоўкам. Главы рамана.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
глава́жгл paздзeл
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
глава
Том: 6, старонка: 284.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Глава́ ’глава (у кніжцы і да т. п.); таксама ’глава (дэлегацыі, урада і г. д.)’. Рус.глава́, укр.глава́. У бел. і ўкр. мовах запазычанне з рус.глава́ ’тс’. У рус. мове глава́ (у кнізе) узята са ст.-слав.глава, якое перадае грэч.κεφάλιον. Гл. Фасмер, 1, 408; Шанскі, 1, Г, 83. У знач. ’глава (урада і г. д.)’ таксама з рус. мовы, дзе гэта значэнне развілося, здаецца, незалежна ад ст.-слав. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Галава́. Слова прасл. паходжання: рус.голова́, укр.голова́, польск.głowa, чэш., славац.hlava, ст.-слав.глава, балг.глава́, серб.-харв.гла́ва і г. д. Прасл.*golva (acc. sg. *golvǫ). Роднасныя: літ.galvà, ст.-прус.galwan (acc. sg.). Далейшыя сувязі няпэўныя. Падрабязны агляд версій гл. Фасмер, 1, 429; Слаўскі, 1, 292–293. У якасці геаграфічнай назвы ў бел. мове вядома галава́ ’паўвостраў на павароце рэчкі; калена ракі’ (Яшкін). Прасл.golva дае шмат вытворных праславянскага характару: галава́, галаве́нь, галаві́зна, галаўня́.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
chapter[ˈtʃæptə]n.
1. раздзе́л, ча́стка, глава́ (кнігі)
2. перы́яд, эпо́ха;
a chapter in history старо́нка гісто́рыі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
