гарпу́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гарпу́н гарпуны́
Р. гарпуна́ гарпуно́ў
Д. гарпуну́ гарпуна́м
В. гарпу́н гарпуны́
Т. гарпуно́м гарпуна́мі
М. гарпуне́ гарпуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гарпу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Кідальная зброя ў выглядзе кап’я з зубчастым наканечнікам на доўгім тросе, якая ўжываецца для палявання на буйных марскіх жывёл.

|| прым. гарпу́нны, -ая, -ае.

Гарпунная пушка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарпу́н, -на́ м. гарпу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарпу́н мор., охотн. гарпу́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Гарпун 3/366

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

гарпу́н, ‑а, м.

Кідальная зброя ў выглядзе кап’я на доўгім тросе для палявання на буйных марскіх жывёл. // Страла з разрыўным наканечнікам для палявання на кітоў, якой страляюць са спецыяльнай гарматы.

[Гал. harpoen.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарпу́н м. марск., паляўн. Harpúne f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Гарпу́н ’гарпун’ (БРС). Рус. гарпу́н, укр. гарпу́н. Бел. і ўкр. словы, відавочна, з рус. У рус. мове гарпу́н, паводле Шанскага (1, Г, 34), з ням. Harpune (< гал.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гарпу́н

(гал. harpoen)

1) кап’ё на доўгім тросе для палявання на буйных марскіх жывёл і рыб;

2) страла з разрыўным наканечнікам для палявання на буйных марскіх жывёл, напр. на кітоў (прымяняецца спецыяльная гарпунная гармата).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

harpoon [hɑ:ˈpu:n] n. гарпу́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)