гарлапа́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто гарлапаніць; крыкун.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарлапа́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гарлапа́н гарлапа́ны
Р. гарлапа́на гарлапа́наў
Д. гарлапа́ну гарлапа́нам
В. гарлапа́на гарлапа́наў
Т. гарлапа́нам гарлапа́намі
М. гарлапа́не гарлапа́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гарлапа́н м., прост. горлопа́н, горла́н, горлодёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарлапа́н, ‑а, м.

Разм. Той, хто гарлапаніць; крыкун, гарлан. Гарлапан Якуб, які мог крычаць.. дзве гадзіны запар, у момант сцішваўся, вытарашчваў чорныя вочкі. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарлапа́н Schréihals m -es, -hälse

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Гарлапа́н ’гарлапан’ (БРС, Бяльк.), гарлапа́ніць (БРС). Рус. горлопа́н ’тс’. Паводле Фасмера (1, 442, са спасылкай на Сабалеўскага, РФВ, 71, 443), складанае слова: горло + пан. Іначай Шанскі, 1, Г, 136: утварэнне суфіксам ‑ан ад *горлопа ’крыкун’ (< горло).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гарла́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Тое, што і гарлапан.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарла́н м., см. гарлапа́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарла́н, ‑а, м.

Тое, што і гарлапан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

горлопа́н прост. гарлапа́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)