гарба́ч

‘гарбатая жывёліна’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гарба́ч гарбачы́
Р. гарбача́ гарбачо́ў
Д. гарбачу́ гарбача́м
В. гарбача́ гарбачо́ў
Т. гарбачо́м гарбача́мі
М. гарбачы́ гарбача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гарба́ч

‘гарбаты чалавек’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гарба́ч гарбачы́
Р. гарбача́ гарбачо́ў
Д. гарбачу́ гарбача́м
В. гарбача́ гарбачо́ў
Т. гарбачо́м гарбача́мі
М. гарбачу́ гарбача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гарба́ч, -ча́ м.

1. разг. горбу́н;

2. стол. горба́ч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарба́ч, ‑а, м.

Разм. Тое, што і гарбун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ГАРБА́Ч,

гл. ў арт. Кіты.

т. 5, с. 54

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Гарба́ч ’гарбаты’ (Бяльк.). Гл. гарба́ты.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

humpback whale [ˌhʌmpbækˈweɪl] n. zool. гарба́ты кіт, гарба́ч

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

горбу́н гарбу́н, -на́ м.; гарба́ч, -ча́ м.; прост., бран. гарбе́ль, -бяля́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

garbus

м. разм. гарбун; гарбель; гарбыль; гарбач; гарбаты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прысуня́цца, ‑німуся, ‑німешся, ‑німецца; заг. прысуніміся; зак.

Абл. Трохі суняцца, спыніцца на некаторы час. Яны падыходзілі пад самую Манькоўку. Гарбач прысуняўся і паказаў на першы з канца дом. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)