віхля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак. (разм.).

Рухацца няроўна, хістаючыся з боку ў бок.

Кола віхляе.

В. пры хадзьбе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

віхля́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. віхля́ю віхля́ем
2-я ас. віхля́еш віхля́еце
3-я ас. віхля́е віхля́юць
Прошлы час
м. віхля́ў віхля́лі
ж. віхля́ла
н. віхля́ла
Загадны лад
2-я ас. віхля́й віхля́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час віхля́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

віхля́ць несов., разг. вихля́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віхля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак.

Разм.

1. Рухацца няроўна, хістаючыся з боку ў бок. Задняе кола віхляла, церла загваздку, чаплялася вобадам за драбіны. Масарэнка.

2. Ісці, робячы частыя павароты. [Мікітка] замкнуў хату на замок, падвязаў лыжы і неўзабаве ўжо віхляў між камлёў дрэў. Сачанка. // Віцца (пра дарогу, рэчку і пад.). Адразу ж за вёскай пачыналася лагчына, па якой віхляла рэчка. Новікаў.

3. перан. Ухіляцца ад прамога адказу; віляць. Раман, згубіўшы надзею на тое, што старая прагаворыцца, пачынае хітрыць, віхляць языком. Кавалёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віхля́ць разм. (хвастом) wédeln vi, schwänzeln vi;

2. перан. áusweichen* vi (s), Áusflüchte máchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Віхля́ць (БРС, Нас., Бяльк., Гарэц., КТС), віхлі́ць ’віляць хвастом’; ’хітрыць’ (КЭС, лаг.), віхле́ць ’прагнуць’ (Юрч.); ’хітрыць’ (КТС). Рус. вихля́ть, укр. вихля́ти, польск. wichlać і wichlić, з XVII ст. wikłać (Брукнер, 612), чэш. vichlať ’інтрыгаваць’, viklati ’вагацца’, славен. vihljáti ’веяць, варушыць’. Відавочна, вытворнае ад віхаць (Фасмер, 1, 324). Махэк₂ (689) выводзіць непасрэдна ад віць пры дапамозе фарманта ‑chlati.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вихля́ть несов., прост. віхля́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завіхля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак.

Разм. Пачаць віхляць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віхля́нне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. віхляць, віхляцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віхляну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Аднакр. да віхляць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)