вірава́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ру́е; незак.

Утвараць віры, круціць, бурліць.

Вада віруе ля камянёў.

Жыццё віруе вакол (перан.).

|| наз. вірава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вірава́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. віру́е віру́юць
Прошлы час
м. вірава́ў вірава́лі
ж. вірава́ла
н. вірава́ла

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вірава́ць, ‑руе; незак.

1. Утвараць віры, круціць; бурліць. Вада плюскоча і віруе аж ля самых дзедавых ног. Крапіва. Плыт перагарадзіў пратоку, і вада клекатала, віравала. Савіцкі.

2. перан. Бурліць; кіпець. Кроў віруе. Жыццё віруе. □ Гнеў віруе. Помсты мора Захлынае берагі. Дзяргай. Дарэмна Грыбок.. спрабаваў сцішыць людзей — гоман, крыкі, абурэнне, злосць, смех віравалі ў хаце. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вірава́ць и віры́ць несов.

1. крути́ть;

2. бурли́ть;

жыццё віру́е вако́л — жизнь бурли́т круго́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вірава́ць

1. (круціць, бурліць) wírbeln vi;

2. перан. (бурліць, кіпець) bródeln vi, wállen vi, tósen vi;

у яго́ кроў віру́е sein Blut ist in Wállung

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Вірава́ць ’утвараць віры, круціць, бурліць’, (перан.) ’кіпець, бурліць’ (БРС, КТС; КЭС, лаг.). Укр. вирувати ’бурліць, кіпець’, польск. wirować ’паварочвацца кругом, круціцца вакол чаго-небудзь, над чым-небудзь’; ’надаваць чаму-небудзь віровы рух’, wirować (po wsi) ’бадзяцца па хатах’. Утворана ад вір 1 (гл.) і ітэратыўнага суф. ‑ава‑ (< прасл. ‑ova‑ti). Сюды ж віравацца, віраванне (КТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

віры́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ры́ць; незак.

Тое, што і віраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завірава́ць, ‑руе; зак.

Пачаць віраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вірава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. віраваць (вірыць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віры́ць гл. віраваць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)