вірава́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ру́е; незак.
Утвараць віры, круціць, бурліць.
Вада віруе ля камянёў.
Жыццё віруе вакол (перан.).
|| наз. вірава́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вірава́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
- |
- |
| 2-я ас. |
- |
- |
| 3-я ас. |
віру́е |
віру́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
вірава́ў |
вірава́лі |
| ж. |
вірава́ла |
| н. |
вірава́ла |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вірава́ць, ‑руе; незак.
1. Утвараць віры, круціць; бурліць. Вада плюскоча і віруе аж ля самых дзедавых ног. Крапіва. Плыт перагарадзіў пратоку, і вада клекатала, віравала. Савіцкі.
2. перан. Бурліць; кіпець. Кроў віруе. Жыццё віруе. □ Гнеў віруе. Помсты мора Захлынае берагі. Дзяргай. Дарэмна Грыбок.. спрабаваў сцішыць людзей — гоман, крыкі, абурэнне, злосць, смех віравалі ў хаце. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вірава́ць и віры́ць несов.
1. крути́ть;
2. бурли́ть;
жыццё віру́е вако́л — жизнь бурли́т круго́м
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вірава́ць ’утвараць віры, круціць, бурліць’, (перан.) ’кіпець, бурліць’ (БРС, КТС; КЭС, лаг.). Укр. вирувати ’бурліць, кіпець’, польск. wirować ’паварочвацца кругом, круціцца вакол чаго-небудзь, над чым-небудзь’; ’надаваць чаму-небудзь віровы рух’, wirować (po wsi) ’бадзяцца па хатах’. Утворана ад вір 1 (гл.) і ітэратыўнага суф. ‑ава‑ (< прасл. ‑ova‑ti). Сюды ж віравацца, віраванне (КТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
віры́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ры́ць; незак.
Тое, што і віраваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
завірава́ць, ‑руе; зак.
Пачаць віраваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вірава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. віраваць (вірыць).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
віры́ць, ‑рыць; незак.
Тое, што і віраваць. І ўспенена рэкі вірылі ў буйных разлівах вясновых. Рудкоўскі. А на дварэ ўжо вірыў натоўп. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вірлі́ць, ‑ліць; незак.
Разм. Тое, што і віраваць (вірыць). Далёка ўнізе вірліла, пенілася рака. Лынькоў. Але жыццё Вірліць пайшло іначай І старадаўшчыну Забрала ў палон. Чарот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)