вінава́та

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
вінава́та вінава́цей -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вінава́та нареч. винова́то

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вінава́та-сарамлі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вінава́та-сарамлі́вы вінава́та-сарамлі́вая вінава́та-сарамлі́вае вінава́та-сарамлі́выя
Р. вінава́та-сарамлі́вага вінава́та-сарамлі́вай
вінава́та-сарамлі́вае		 вінава́та-сарамлі́вага вінава́та-сарамлі́вых
Д. вінава́та-сарамлі́ваму вінава́та-сарамлі́вай вінава́та-сарамлі́ваму вінава́та-сарамлі́вым
В. вінава́та-сарамлі́вы (неадуш.)
вінава́та-сарамлі́вага (адуш.)		 вінава́та-сарамлі́вую вінава́та-сарамлі́вае вінава́та-сарамлі́выя (неадуш.)
вінава́та-сарамлі́вых (адуш.)
Т. вінава́та-сарамлі́вым вінава́та-сарамлі́вай
вінава́та-сарамлі́ваю		 вінава́та-сарамлі́вым вінава́та-сарамлі́вымі
М. вінава́та-сарамлі́вым вінава́та-сарамлі́вай вінава́та-сарамлі́вым вінава́та-сарамлі́вых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

винова́то нареч. вінава́та;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вінава́ты, -ая, -ае; -ва́т, -а.

1. Які правініўся ў чым-н., зрабіў злачынства.

Прызнаць вінаватым.

В. ў крадзяжы.

Я вінавата перад вамі.

2. поўн. ф. Які выяўляе ўсведамленне сваёй віны.

В. голас.

Вінавата (прысл.) паглядзець.

3. Які вінен каму-н., мае доўг.

Я яму в. трыццаць рублёў.

|| наз. вінава́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

guiltily [ˈgɪltɪli]adv. вінава́та, з вінава́тым вы́глядам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

guiltily

[ˈgɪltɪli]

adv.

вінава́та, зь вінава́тым вы́глядам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

круго́м, прысл. і прыназ.

1. прысл. 3 усіх бакоў.

К. лес.

К. людзі.

2. прысл. Робячы кругавы рух.

Абляцець к.

Павярнуцца к.

3. прысл. Поўнасцю.

К. вінавата.

4. прыназ. з Р. Вакол каго-, чаго-н.

К. хаты растуць кветкі.

К. лесу поле.

Абысці к. стала.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пану́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

Паныла схіліць галаву, апусціць вочы ўніз. — Цяжка? — з іроніяй спытала .. [Маша], і.. [Максім] вінавата панурыў галаву. Шамякін. Федзя панурыў вочы і маўчаў. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паця́ўкаць, ‑ае; зак.

Разм. Цяўкаць некаторы час; цяўкнуць некалькі разоў. Сабака сваё зрабіў і толькі, каб не адразу парваць знаёмства з хлопцамі, адбегся і, вінавата аблізваючыся, пацяўкаў і падаўся дадому. Сташэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)