вяшча́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Асоба, якая ўсенародна апавяшчала што-н. (гіст.).

2. перан., чаго. Той, хто абвяшчае, сцвярджае што-н. (высок.).

В. вызваленчых ідэй.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяшча́льнік

‘прадмет; з'ява’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вяшча́льнік вяшча́льнікі
Р. вяшча́льніка вяшча́льнікаў
Д. вяшча́льніку вяшча́льнікам
В. вяшча́льнік вяшча́льнікі
Т. вяшча́льнікам вяшча́льнікамі
М. вяшча́льніку вяшча́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяшча́льнік

‘істота’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вяшча́льнік вяшча́льнікі
Р. вяшча́льніка вяшча́льнікаў
Д. вяшча́льніку вяшча́льнікам
В. вяшча́льніка вяшча́льнікаў
Т. вяшча́льнікам вяшча́льнікамі
М. вяшча́льніку вяшча́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяшча́льнік м., ист., перен. глаша́тай

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяшча́льнік, ‑а, м.

1. Гіст. Асоба, якая ўсенародна апавяшчала што‑н.

2. Выс. Той, хто абвяшчае, сцвярджае што‑н. Вяшчальнік вызваленчых ідэй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вяшча́льнік m гіст. Hérold m -(e)s, -e, Verkünd(ig)er m -s, -; Künder m -s, - (прадвеснік) перан. вяшча́льнік мі́ру ein Hérold des Fríedens, Fríedensbote m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

глаша́тай

1. ист. вяшча́льнік, -ка м.;

2. перен. вяшча́льнік, -ка м., вясту́н, род. вестуна́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяшчу́н, вешчуна́, мн. вешчуны́, вешчуно́ў, м.

1. Прадказальнік, прадракальнік.

В. буры.

2. Тое, што і вяшчальнік (у 2 знач.).

|| ж. вяшчу́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак і вяшчу́ння, -і, мн. -і, -яў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяшчу́н, вешчуна, м.

1. Прадказальнік, прадракальнік. Вяшчун буры. Вяшчун прарочы. Вецер-вяшчун.

2. Тое, што і вяшчальнік (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

głosiciel

м. вяшчальнік; абвеснік, вястун

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)