вяско́вец, -ко́ўца, мн. -ко́ўцы, -ко́ўцаў, м.

Жыхар вёскі; селянін.

|| ж. вяско́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -ко́вак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяско́вец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вяско́вец вяско́ўцы
Р. вяско́ўца вяско́ўцаў
Д. вяско́ўцу вяско́ўцам
В. вяско́ўца вяско́ўцаў
Т. вяско́ўцам вяско́ўцамі
М. вяско́ўцу вяско́ўцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяско́вец, -ко́ўца м. сельча́нин

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяско́вец, ‑коўца, м.

Чалавек, які пастаянна жыве ў вёсцы; селянін. Вузкая градка маладога бярэзніку адмяжоўвала панскую зямлю ад зямлі вяскоўцаў. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вяско́вец м. разм. Dórfbewohner m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Вяско́вец ’жыхар вёскі’ (БРС, КТС) — уласнабеларускае. Утворана пры дапамозе суф. ‑овец ад вёска (гл.). Сюды ж вяскоўка, вяскоўскі (КТС), вясковы ’сельскі’ (БРС, КТС, Яруш., Бяльк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

villager [ˈvɪlɪdʒə] n. вяско́вы жыха́р, вяско́вец

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вяско́ўка, ‑і, ДМ ‑уцы; Р мн. ‑ковак; ж.

Жан. да вясковец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

villager

[ˈvɪlɪdʒər]

n.

вяско́вец -ўца m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Dórfbewohner

m -s, - вяско́вы жыха́р, вяско́вец

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)