Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вярша́лінаж. верху́шка де́рева
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вяршаліна (старадаўняя прылада для рыхлення глебы), гл. Валакуша
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
вярша́ліна, ‑ы, ж.
Тое, што і вершаліна. Здавалася нават, што зоры на небе На гонкіх вяршалінах бору растуць.Броўка.Клён сваёй вяршалінай зялёнай Да акна майго не дастае.Панчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вярша́лінаж. Gípfel m -s, -, Spítze f -, -n; Wípfel m -s, -, Báumwipfel m (дрэва)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Вярша́ліна ’верхняя частка дрэва з суччам’ (Некр., БРС, КТС). Да вершалі́на (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
абко́лак, ‑лка, м.
Тое, што адколваецца, адшчэпліваецца ад чаго‑н. з дапамогай сякеры, молата і пад. Вяршаліна сасны ды абколкі пайшлі на іншыя гаспадарчыя патрэбы ды дровы.Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Gípfel
m -s, - вяршы́ня, верхаві́на, вярша́ліна
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Вяршэ́чак ’вяршаліна’ (КТС, П. Місько) — абласны варыянт лексемы вяршочак, суф. ‑эчак складае арэал, супольны з украінскімі гаворкамі; параўн. укр.вершечок.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вершалі́на ’вяршаліна дрэва’ (жыт., Мат. Гом.), парыц. ’верхняя частка дрэва з суччам’ (Некр.); ’барана, від сахі’ (Сержп.). Літар.вярша́ліна (БРС). На бел. тэрыторыі пад уплывам балтыйскага кораня ‑х‑ перайшло ў ‑ш‑; параўн. літ.viršẽlis ’верхавіна, века, вокладка’ (< *vĭršala‑). У зах.-слав. мовах vrьxolъ, якое Трубачоў (Проспект, 89–90) адносіць да прасл. дыялектызмаў. Старажытнасць слова пацвярджаецца балг.връшле́ ’верхняя частка расліны’. Суф. ‑іна ў бел.вершаліна надае значэнне адзінкавасці.