вярхі́ гл. верх.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вярхі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Вярхі́
Р. Вярхо́ў
Д. Вярха́м
В. Вярхі́
Т. Вярха́мі
М. Вярха́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вярхі́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. вярхі́
Р. вярхо́ў
Д. вярха́м
В. вярхі́
Т. вярха́мі
М. вярха́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вярхі́ ед. нет, см. верх 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вярхі́, ‑оў; адз. няма.

1. Вышэйшыя, кіруючыя колы грамадства. Кіруючыя вярхі. Сустрэча ў вярхах. Вярхі феадальнага грамадства.

2. Высокія гукі, ноты. Браць вярхі. Чыстыя вярхі.

3. Неглыбокія, павярхоўныя веды ў якой‑н. галіне, спецыяльнасці. Нахапацца вярхоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вярхі́ мн разм die óberen Schíchten, Óberschichten pl (у грамадстве); die Spítzen der Regíerung (ва ўрадзе);

нара́да ў вярха́х Gípfelkonferenz f -, -en;

сустрэ́ча ў вярха́х Gípfeltreffen n -s -;

2. муз die hóhen Töne, das óbere Regíster;

◊ нахапа́цца вярхо́ў разм etw. óberflächlich érlernen [erfássen]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ве́рх

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ве́рх вярхі́
Р. ве́рху вярхо́ў
Д. ве́рху вярха́м
В. ве́рх вярхі́
Т. ве́рхам вярха́мі
М. ве́рсе вярха́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

набілітэ́т, ‑у, М ‑тэце, м., зб.

Гіст. Кіруючыя вярхі рабаўладальніцкага класа ў старажытнай Рымскай рэспубліцы.

[Ад лац. nobilitas, nobilitatis — знаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

upper crust [ˌʌpəˈkrʌst] n. infml the upper crust вярхі́ грама́дства; арыстакра́тыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

верх, -у, М на вёрсе, мн. вярхі́, вярхо́ў, м.

1. Найбольш высокая, размешчаная над іншымі частка чаго-н.

В. дома.

В. гары.

Жыць на самым версе.

2. Пад’ёмны навес экіпажа, аўтамашыны.

Грузавік з брызентавым верхам.

3. Добры бок адзення, пакрыты, абшыты матэрыяй, а таксама сама матэрыя; верхняя частка шапкі з другой матэрыі; верхняя частка абутку.

Драпавы в. паліто.

Скураны в. (абутку).

4. перан., адз. Перавага (разм.).

Паглядзім, чый тут в. будзе.

Браць в. (перамагаць).

5. перан., чаго, адз. Вышэйшая, крайняя ступень чаго-н.

В. дасканаласці.

В. майго жадання.

6. мн. Вышэйшыя кіруючыя колы грамадства.

Кіруючыя вярхі.

Сустрэча ў вярхах.

7. перан., мн. Неглыбокія, павярхоўныя веды; знешні бок з’явы (разм.).

Нахапацца вярхоў.

Слізгаць па вярхах.

8. мн. Высокія ноты (спец.).

Браць вярхі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)