вярту́ха

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вярту́ха вярту́хі
Р. вярту́хі вярту́х
Д. вярту́се вярту́хам
В. вярту́ху вярту́х
Т. вярту́хай
вярту́хаю		 вярту́хамі
М. вярту́се вярту́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вярту́ха ж., разг. верту́нья, егоза́; непосе́да

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вярту́ха, ‑і, ж.

Разм. Жан. да вяртун (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вярту́ха ’непаседа, жвавая жанчына’, укр. вертуха ’тс’, рус. верту́ха: пск., калуж. ’вяртуха (аб жанчыне, дзяўчыне)’, арханг. ’драсён павойны, Polygonum convolvulus L.’, пск. вертуха́ ’рыба, якая верціць хвастом’. Да вярце́ць (гл.). Утворана ад дзеяслоўнай асновы пры дапамозе экспрэсіўнага суфікса ‑ух‑а (< ‑uxa).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вяртуха лісцевая 7/289

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Вяртуха пупышкавая 6/387

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

верту́нья разг. вярту́ха, -хі ж., круцёлка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

*Вяртуха́ць, віртуха́ць ’мільгаць’, віртуха́ньня ’мітусня’ (Яўс.). Да вярту́ха (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

fryga

ж.

1. ваўчок;

2. непаседа, круцёлка, вяртуха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

попрыгу́нья скаку́ха, -хі ж.; круцёлка, -кі ж.; вярту́ха, -хі ж.; непасе́да, -ды ж.;

попрыгу́нья-стрекоза́ круцёлка-страказа́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)