вяро́вачка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вяро́вачка вяро́вачкі
Р. вяро́вачкі вяро́вачак
Д. вяро́вачцы вяро́вачкам
В. вяро́вачку вяро́вачкі
Т. вяро́вачкай
вяро́вачкаю		 вяро́вачкамі
М. вяро́вачцы вяро́вачках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяро́вачка ж.

1. (тонкая верёвка) бечёвка;

2. уменьш. верёвочка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяро́вачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Памянш. да вяроўка; невялікая тонкая вяроўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вяро́вачка ’тонкая вяроўка, маленькая вяроўка’ (БРС), вярёвычка ’тс’ (Бяльк.). Да вяро́ўка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вяро́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -ро́вак, ж.

Выраб з кручаных або вітых у некалькі столак доўгіх пасмаў пянькі ці іншых матэрыялаў, які ўжыв. для звязвання і іншых патрэб.

Увязаць воз вяроўкай.

◊

Вяроўка плача па кім (разм.) — пра таго, хто заслугоўвае пакарання.

|| памянш. вяро́вачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. вяро́вачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

або́рка¹, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Невялікая, тонкая вяровачка; шпагаціна.

Перавязаць пакунак аборкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пры́вязка

‘вяровачка, шнурок’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пры́вязка пры́вязкі
Р. пры́вязкі пры́вязак
Д. пры́вязцы пры́вязкам
В. пры́вязку пры́вязкі
Т. пры́вязкай
пры́вязкаю		 пры́вязкамі
М. пры́вязцы пры́вязках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мату́з, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

1. Вяровачка, аборка, тасьма для завязак.

2. часцей мн. Завязкі ў фартуху, шапцы-вушанцы і пад.

|| прым. мату́зны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

за́вязка, -і, ДМ -зцы, мн. -і, -зак, ж.

Тое, чым завязваюць (вяровачка, шнурок, тасьма).

Трэба мацнейшая з., бо гарох рассыплецца.

◊

Па самую завязку або пад завязку (разм.) — наесціся ўволю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шво́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Абл. Вяровачка, павадок. Міход выняў з кішэні ключ, навязаны на звычайную канапляную шворку. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)