вядзе́рца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вядзе́рца вядзе́рцы
Р. вядзе́рца вядзе́рцаў
Д. вядзе́рцу вядзе́рцам
В. вядзе́рца вядзе́рцы
Т. вядзе́рцам вядзе́рцамі
М. вядзе́рцы вядзе́рцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вядзе́рца ср., уменьш. ведёрко

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вядзе́рца, ‑а; Р мн. ‑рац; н.

Памянш. да вядро (у 1 знач.); невялікае вядро. З вядзерцам у руцэ.. [Ядвіся] скоранька ішла да студні. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вядзе́рца н. Éimerchen n -s, -; kléiner Éimer

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ведёрко уменьш. вядзе́рца, -ца ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wiaderko

н. вядзерца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

баде́йка ж. вядзе́рца, -ца ср., ра́жачка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

pail

[peɪl]

n.

вядро́ n.; вядзе́рца n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

kit

I [kɪt]

n.

1) амуні́цыя, асна́да f., рышту́нак -ку m. (жаўне́ра)

2) бага́ж, сабра́ны для падаро́жжа

3)

а) кампле́кт, набо́р прыла́даў або́ інструмэ́нтаў

б) то́рбачка або́ скры́нка для прыла́даў

4) драўля́нае вядзе́рца

II [kɪt]

v.t.

кацяня́ n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

счапі́ць, счаплю, счэпіш, счапіць; зак., каго-што.

1. Змацаваць, прычапіўшы адно да другога, зачапіўшы адно за другое. Счапіць вагоны. □ Кузёмка .. успамінаў мінулы год, калі ён з Міколкам пераворваў гэты вялікі палетак, баранаваў і потым засяваў, счапіўшы ў адзін агрэгат тры сеялкі. Хадкевіч. // Разм. Злучыць, сплятаючы (пальцы, рукі). Счапіўшы рукі ля грудзей гаротна, Яны глядзяць на золата імён. А ў сэрцы ў кожнай — боль па блізкіх, родных, Якім другія дзесь нясуць паклон. Гілевіч.

2. Разм. Адчапіць. Яна рванула вуду да сябе. У паветры мільганула рыбка. Анеля счапіла яе з кручка і кінула ў вядзерца. Лупсякоў.

3. Разм. Прышыць на скорую руку. — Трэба зашыць, — добразычліва вырашыла цётка Антося. — Данка, прынясі чорных нітак, счаплю кавалеру! Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)