выраша́льнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
выраша́льнік |
выраша́льнікі |
| Р. |
выраша́льніка |
выраша́льнікаў |
| Д. |
выраша́льніку |
выраша́льнікам |
| В. |
выраша́льніка |
выраша́льнікаў |
| Т. |
выраша́льнікам |
выраша́льнікамі |
| М. |
выраша́льніку |
выраша́льніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
реши́тель уст. выраша́льнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
troubleshooter
[ˈtrʌbəl,ʃu:tər]
n.
чалаве́к, які́ знахо́дзіць прычы́ны недахо́паў, няспра́ўнасьцяў і ліквіду́е іх; выраша́льнік праблемаў; узгадня́льнік канфлі́ктаў
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)