выпа́рнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. выпа́рнік выпа́рнікі
Р. выпа́рніка выпа́рнікаў
Д. выпа́рніку выпа́рнікам
В. выпа́рнік выпа́рнікі
Т. выпа́рнікам выпа́рнікамі
М. выпа́рніку выпа́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выпа́рнік м., тех. испари́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выпа́рнік, ‑а, м.

1. Назва прылад, установак, прызначаных для выпарвання вадкасцей.

2. Прылада для вымярэння колькасці вады, якая выпараецца з глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выпа́рнік м. тэх. Verdámpfer m -s, -; Evaporátor [evɑ-] m -s, -tóren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

испари́тель техн. выпа́рнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

vaporizer

[ˈveɪpəraɪzər]

n.

выпа́рнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

evaporator

[ɪˈvæpəreɪtər]

n.

выпа́рнік -а m. (прыла́да)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

рэфрыжэра́тар, ‑а, м.

1. Частка халадзільнай машыны, у якой за кошт выпарэння вадкасці атрымліваецца нізкая тэмпература; выпарнік (у 1 знач.).

2. Вагон-халадзільнік, судна-халадзільнік і пад. для перавозкі грузаў, якія хутка псуюцца.

[Ад лац. refrigero — ахалоджваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эвапара́тар

(ад лац. evaporare = выпарваць)

тэх. прыбор для выпарвання вадкасцей з розных рэчываў; выпарнік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)