вымяра́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Прылада, прызначаная для вымярэння.

2. Тое, што і вымернік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вымяра́льнік

‘прылада’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вымяра́льнік вымяра́льнікі
Р. вымяра́льніка вымяра́льнікаў
Д. вымяра́льніку вымяра́льнікам
В. вымяра́льнік вымяра́льнікі
Т. вымяра́льнікам вымяра́льнікамі
М. вымяра́льніку вымяра́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вымяра́льнік

‘асоба’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вымяра́льнік вымяра́льнікі
Р. вымяра́льніка вымяра́льнікаў
Д. вымяра́льніку вымяра́льнікам
В. вымяра́льніка вымяра́льнікаў
Т. вымяра́льнікам вымяра́льнікамі
М. вымяра́льніку вымяра́льніках

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вымяра́льнік м. измери́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вымяра́льнік, ‑а, м.

1. Прылада, прызначаная для вымярэння.

2. Тое, што і вымернік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вымяра́льнік м. тэх. Méssgerät n -(e)s, -e;

вымяра́льнік узро́ўню ма́сла аўта. Ölmessstab m -(e)s, -stäbe

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Вымяра́льнік (БРС). Да вымяраць (гл. мерыць). Калька рус. измери́тель (Крукоўскі, Уплыў, 120 і наст.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дыхтоўнасці вымяральнік

т. 6, с. 305

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ёмістасці вымяральнік

т. 6, с. 408

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

індуктыўнасці вымяральнік

т. 7, с. 235

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)