1. Папрасіць, прапанаваць з’явіцца куды‑н. Выклікаць да начальніка. Выклікаць сведку ў суд. □ Пачуўшы пра гэтае самаўпраўства, Яўген Данілавіч загадаў неадкладна выклікаць Карніцкага ў райком.Паслядовіч.// Папрасіць выканаўцу выйсці на сцэну. Выклікаць артыста на «біс».// Прапанаваць (вучню, студэнту) адказваць. [Алёшу] выклікалі па алгебры і фізіцы, і па абодвух прадметы ён атрымаў «пяцёркі».Васілевіч.
2.нашто. Прапанаваць прыняць удзел у чым‑н., схіліць на ўзаемнае дзеянне, пачуццё і пад. Выклікаць на сацыялістычнае спаборніцтва. Выклікаць на шчырую размову. □ — Калі б гэта было сто гадоў таму назад, — сказаў Міхась, — я на месцы Андрэя выклікаў бы Івана Барысаглебава на дуэль.Шахавец.
3. З’явіцца прычынай узнікнення чаго‑н., з’явіцца прычынай чаго‑н. Выклікаць апетыт. Гэта не выкліча цяжкасцей. □ Букрэева выдумка выклікала вясёлы настрой.Колас.Нават сам [Андрэй] не чакаў, што ўспамін аб Вользе выкліча такое хваляванне.Пестрак.
•••
Вы́клікаць да жыцця — стаць прычынай з’яўлення чаго‑н.
выкліка́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е.
Незак.давы́клікаць і выклікнуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́клікаць, выкліка́ць
1. herbéirufen*vt; kómmen* lássen*; áufrufen*vt (у класе); éinladen*vt, vórladen*vt (у суді г. д.);
вы́клікаць урача́ den Árzt bestéllen vt;
вы́клікаць па тэлефо́неánrufen*vt;
вы́клікацькаго-н. (з пакою, пасяджэння) heráusbitten*vt;
вы́клікаць ву́чня да до́шкі den Schüler an die Táfel rúfen*;
2. (прапанаваць прыняць удзел) heráusfordern vt, áufrufen*vt, áuffordern vt;
вы́клікаць на дуэ́льj-n zum Duéll (áuf)fórdern;
вы́клікацькаго-н на шчы́расцьj-n zur Óffenheit heráusfordern;