ВЫКЛЮ́ЧНАЕ СТАНО́ВІШЧА,

гл. ў арт. Асобае становішча.

т. 4, с. 311

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

выклю́чны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. выклю́чны выклю́чная выклю́чнае выклю́чныя
Р. выклю́чнага выклю́чнай
выклю́чнае		 выклю́чнага выклю́чных
Д. выклю́чнаму выклю́чнай выклю́чнаму выклю́чным
В. выклю́чны (неадуш.)
выклю́чнага (адуш.)		 выклю́чную выклю́чнае выклю́чныя (неадуш.)
выклю́чных (адуш.)
Т. выклю́чным выклю́чнай
выклю́чнаю		 выклю́чным выклю́чнымі
М. выклю́чным выклю́чнай выклю́чным выклю́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прывіле́я, -і, мн. -і, -ле́й, ж.

Выключнае права, ільгота.

Прывілеі ветэранам вайны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прэрагаты́ва, -ы, мн. -ы, -ты́ў, ж. (кніжн.).

Выключнае права, прывілея дзяржаўнага органа, службовай асобы.

Прэрагатывы ўлады.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

манапо́лія, -і, мн. -і, -лій, ж.

1. Выключнае права на вытворчасць або продаж чаго-н., а таксама выключнае права карыстання чым-н.

Дзяржаўная м.

2. Буйное капіталістычнае аб’яднанне, якое ўзнікла на падставе канцэнтрацыі вытворчасці і капіталу з мэтай панавання ў пэўнай галіне гаспадаркі і атрымання найбольшага прыбытку.

|| прым. манапалісты́чны, -ая, -ае і манапо́льны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Манапалістычны капітал.

Манапольнае права.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

АСО́БАЕ СТАНО́ВІШЧА,

гл. Выключнае становішча.

т. 2, с. 40

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

прэрагаты́ва, ‑ы, ж.

Кніжн. Выключнае права, якое належыць якому‑н. дзяржаўнаму органу або адказнай асобе.

[Лац. praerogativa.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

prerogatywa

ж. прэрагатыва; выключнае права

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

перава́га, -і, ДМ -ва́зе, мн. -і, -ва́г, ж.

1. Асаблівасць, што выгадна адрознівае каго-, што-н.; выгада.

Атрымаць перавагу.

Колькасная п.

2. Выключнае права на што-н., прывілея.

Спадчынныя правы і перавагі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Alléinberechtigung

f -, -en выклю́чнае пра́ва

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)