ву́ркаць

‘бурчаць, сварыцца’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ву́ркаю ву́ркаем
2-я ас. ву́ркаеш ву́ркаеце
3-я ас. ву́ркае ву́ркаюць
Прошлы час
м. ву́ркаў ву́ркалі
ж. ву́ркала
н. ву́ркала
Загадны лад
2-я ас. ву́ркай ву́ркайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ву́ркаючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ву́ркаць ’бурчаць, грукацець’, ’гыркаць, сварыцца, злосна адказваць’ (КСТ). Гл. вурча́ць, вы́ркаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ву́ркнуць

‘аднакратны да вуркаць’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. ву́ркну ву́ркнем
2-я ас. ву́ркнеш ву́ркнеце
3-я ас. ву́ркне ву́ркнуць
Прошлы час
м. ву́ркнуў ву́ркнулі
ж. ву́ркнула
н. ву́ркнула
Загадны лад
2-я ас. ву́ркні ву́ркніце
Дзеепрыслоўе
прош. час ву́ркнуўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Вурну́ць ’украсці’ (Жд., 2). Няясна, магчыма, «імітацыйны» дзеяслоў для перадачы хуткага руху, суадносны з выклічнікам вур; гл. вуркаць (параўн. Васілеўскі, Прадукт. тыпы, 84).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)