ве́ршнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ве́ршнік ве́ршнікі
Р. ве́ршніка ве́ршнікаў
Д. ве́ршніку ве́ршнікам
В. ве́ршніка ве́ршнікаў
Т. ве́ршнікам ве́ршнікамі
М. ве́ршніку ве́ршніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́ршнік м высок Réiter m -s, -;

ве́ршніца Réiterin f -, -nen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Вершнік ’коннік, верхавы’ (Яруш.). Укр. ве́ршник ’чалавек, які едзе на кані’, паўн.-рус. ве́ршник ’коннік’. У бел. мове кніжнае, запазычанае, відаць, са ст.-рус. вершникъ ’коннік’ (з XVI ст.). У рус. гаворках роднаснымі з’яўляюцца ве́ршний, вершно́й ’верхні, коннік’, табол. ве́ршна ’спіна каня’ (СРНГ, 4, 176). Лексема ўзнікла ў выніку субстантывацыі прыметніка vьrxьnъ.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вса́дница ж. жанчы́на-ко́ннік, жанчы́на-ве́ршнік;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вса́дник ко́ннік, -ка м.; ве́ршнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

horseman [ˈhɔ:smən] n. (pl. -men) ко́ннік, ве́ршнік, яздо́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

harcerz

м.

1. гарцэр;

2. гіст. вершнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

jezdny

1. праезны;

2. м. уст. коннік, вершнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

цыркавы́ Zírkus-;

цыркаво́е маста́цтва Artístik f -;

цыркавы ве́ршнік Kúnstreiter m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

rider

[ˈraɪdər]

n.

1) ко́ньнік, ве́ршнік -а m.

2) дапаўне́ньне n. (у дакумэ́нтах)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)