верхала́з

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. верхала́з верхала́зы
Р. верхала́за верхала́заў
Д. верхала́зу верхала́зам
В. верхала́за верхала́заў
Т. верхала́зам верхала́замі
М. верхала́зе верхала́зах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

верхала́з, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Спецыяліст па выкананні работ на вялікай вышыні.

2. Гарэза, свавольнік (разм.).

|| ж. верхала́зка, -і, ДМ -зцы, мн. -і, -зак (да 2 знач.; разм.).

|| прым. верхала́зны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Верхалазныя работы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верхала́з м., спец. верхола́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верхала́з, ‑а, м.

1. Рабочы, спецыяліст па выкананню работ на вялікай вышыні. [Сусед:] — Пачынаў юнак у тэлеграфнай калоне, верхалазам па слупах. Шынклер.

2. Разм. Гарэза, свавольнік. Сабраўшы каманду такіх, як і ён сам, верхалазаў, Генька Собаль.. пераказваў змест кнігі. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

верхала́з м. Hóchbauarbeiter m -s, -;

зва́ршчык-верхала́з Hóchbauschweißer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

верхола́з верхала́з, -за м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

steeplejack [ˈsti:pldʒæk] n. верхала́з

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

*Вірхала́с, вірхьла́сіна, вірхьла́ска ’свавольнік’ (міёр., З нар. сл.). Да верхалаз, верх (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лозік ’верхалаз’, ’ласун’ (Бяльк.). Да ла́зік, ла́зіць (гл.). Пераход а > о, як у тайна — утойваць, сядзе — пасодзім (Карскі, 1, 98–99).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лаза́к ’верхалаз’ (добр., Мат. Гом.), рус. лавак, лазика ’той, хто добра лазіць па дрэвах’, ’абівальшчык кедравых шышак’, н.-луж. lazak ’той, хто лазіць’. Да лазіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)