вепруко́ў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вепруко́ў вепруко́ва вепруко́ва вепруко́вы
Р. вепруко́вага вепруко́вай
вепруко́вае		 вепруко́вага вепруко́вых
Д. вепруко́ваму вепруко́вай вепруко́ваму вепруко́вым
В. вепруко́ў (неадуш.)
вепруко́вага (адуш.)		 вепруко́ву вепруко́ва вепруко́вы (неадуш.)
вепруко́вых (адуш.)
Т. вепруко́вым вепруко́вай
вепруко́ваю		 вепруко́вым вепруко́вымі
М. вепруко́вым вепруко́вай вепруко́вай вепруко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вепруко́ў

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вепруко́ў вепруко́ва вепруко́ва вепруко́вы
Р. вепруко́вага вепруко́вай
вепруко́вае		 вепруко́вага вепруко́вых
Д. вепруко́ваму вепруко́вай вепруко́ваму вепруко́вым
В. вепруко́ў (неадуш.)
вепруко́вага (адуш.)		 вепруко́ву вепруко́ва вепруко́вы (неадуш.)
вепруко́вых (адуш.)
Т. вепруко́вым вепруко́вай
вепруко́ваю		 вепруко́вым вепруко́вымі
М. вепруко́вым вепруко́вай вепруко́вай вепруко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вепруко́ў каба́ний

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяпру́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вяпру́к вепрукі́
Р. вепрука́ вепруко́ў
Д. вепруку́ вепрука́м
В. вепрука́ вепруко́ў
Т. вепруко́м вепрука́мі
М. вепруку́ вепрука́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяпру́к, вепрука́, мн. вепрукі́, вепруко́ў, м.

Самец свойскай свінні.

|| памянш. вепручо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. вепручы́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каба́ний

1. (о дикой свинье) кабано́ў, дзічы́ны, дзіко́ў;

2. (о самце домашней свиньи) парсючы́ны; вепручы́ны; (притяжательное) парсюко́ў, кабано́ў, вепруко́ў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абарва́ць ​1, ‑рву, ‑рвеш, ‑рве; ‑рвём, ‑рвяце; зак., каго-што.

1. Зрываючы, вызваліць што‑н. ад чаго‑н. Абарваць куст агрэсту. // Пазрываць што‑н. з чаго‑н. Абарваць спелыя ягады. □ Пытае шумны маладняк У дрэў старых: вятры якія Іх абарвалі так, Ствалы сагнулі векавыя? Танк.

2. Моцна нацягнуўшы, разарваць; адарваць частку чаго‑н. або поўнасцю што‑н. ад чаго‑н. Ён абарваў брызент, якім ззаду быў завешаны кузаў. Янкоўскі.

3. перан. Раптоўна і рэзка спыніць дзеянне, працяканне чаго‑н. Абарваць размову. □ Разважанні камандзіра абарваў далёкі гарматы стрэл. Шчарбатаў.

4. Разм. Зарабіць, раздабыць што‑н. Чалавек тут жыў бедны і рад быў абарваць капейку з якога-небудзь выпадку. Чорны.

5. перан. Разм. Зрабіўшы рэзкую, грубую заўвагу, перапыніць каго‑н., прымусіць змоўкнуць. Андрэй слухаў Івана і ледзь стрымліваўся, каб не абарваць яго рэзкім словам. Шахавец.

6. Пашкодзіць, разарваць кусаючы; абкусаць. — Ах, ах! — крычыць пан. — Напусціце на яго [чорта] пару вепрукоў — няхай яны яму лыткі абарвуць! Якімовіч.

•••

Абарваць тэлефон — часта, многа званіць па тэлефоне.

абарва́ць ​2, ‑рве; зак.

Апухнуць і нагнаіцца; нарваць вакол. Палец абарваў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)