ве́ер

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ве́ер ве́еры
Р. ве́ера ве́ераў
Д. ве́еру ве́ерам
В. ве́ер ве́еры
Т. ве́ерам ве́ерамі
М. ве́еры ве́ерах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́ер м. ве́ер

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́ер ве́ер, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́ер, ‑а, м.

1. Ручное прыстасаванне ў выглядзе складнога наўкруга, якім абмахваюцца ў духату.

2. у знач. прысл. ве́ерам. Паўкругам. Свежыя кучаравыя дымы плылі з комінаў, плылі проста і шырокім веерам расплываліся пад ціхім асеннім небам. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́ер, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Ручное прыстасаванне з пласцінак у выглядзе складнога паўкруга, якім абмахваюцца ў духату.

2. у знач. прысл. ве́ерам. Паўкругам.

Хвост в.

|| прым. ве́ерны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ве́ер м Fächer m -s, -;

абма́хвацца ве́ерам sich (mit dem Fächer) Luft zfächeln

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ве́ер

(рус. веер, ад ням. Fächer)

ручное прыстасаванне ў выглядзе складнога паўкруга, якім абмахваюцца ў спёку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ве́ер. Як і ўкр. ві́ер ’тс’, запазычанне з рус. ве́ер ’тс’. Апошняе ўзята з ням. Fächerвеер’ і трансфармавалася пад уплывам дзеяслова ве́ять. Гл. Брандт, РФВ, 18, 29; Міклашыч, 387; Праабражэнскі, 1, 107; Фасмер, 1, 285; Шанскі, 1, В, 38.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

fan1 [fæn] n.

1. вентыля́тар

2. ве́ер

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

опаха́ло ср.

1. (веер) ве́ер, род. ве́ера м.;

2. в др. знач. ма́хала, -ла ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)