васа́льны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. васа́льны васа́льная васа́льнае васа́льныя
Р. васа́льнага васа́льнай
васа́льнае		 васа́льнага васа́льных
Д. васа́льнаму васа́льнай васа́льнаму васа́льным
В. васа́льны (неадуш.)
васа́льнага (адуш.)		 васа́льную васа́льнае васа́льныя (неадуш.)
васа́льных (адуш.)
Т. васа́льным васа́льнай
васа́льнаю		 васа́льным васа́льнымі
М. васа́льным васа́льнай васа́льным васа́льных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

васа́льны ист., перен. васса́льный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

васа́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да васала (у 1 знач.).

2. перан. Залежны ў эканамічных і палітычных адносінах. Васальныя дзяржавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

васа́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Сярэдневяковы землеўладальнік-феадал, які залежаў ад сюзерэна.

2. перан. Пра падпарадкаваную або залежную асобу ці дзяржаву.

|| прым. васа́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

васса́льный васа́льны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

hołdowniczy

hołdownicz|y

гіст. васальны;

przysięga ~a — васальная прысяга

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

vassal

[ˈvæsəl]

1.

n.

1) васа́л -а m.

2) слуга́ -і́ m.

2.

adj.

васа́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Лен ’феод’, ленны, ст.-бел. ленный ’васальны’ (XVI ст.) запазычаны са ст.-польск. lenny, liński, leński, якія выводзяцца з ням. Lehen, с.-в.-ням. lēhen, lēn ’зямля, дадзеная сеньёрам васалу за вайсковую службу або за пэўную плату’ < lihen, суч. ням. leihen ’пазычаць’ (Слаўскі, 4, 155).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

vassalage

[ˈvæsəlɪdʒ]

n.

1) васа́льны стан

2) васа́льная зале́жнасьць

3) зале́жнасьць f.; няво́ля f., ра́бства n.

4) абша́р, які́м вало́даў васа́л

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

БАКАЛА́ЎР

(лац. baccalaureus літар. васальны землеўладальнік),

першая вучоная ступень у большасці краін. Прысвойваецца пасля заканчэння 4-гадовага навучання першага ўзроўню, паспяховай здачы дзярж. экзаменаў і абароны выпускной работы (бакалаўр навук, бакалаўр эканомікі). У сярэдневяковых ун-тах Зах. Еўропы надавалася студэнтам пасля завяршэння першага этапу адукацыі. У Расіі некаторы час бакалаўрамі называлі выкладчыкаў духоўных акадэмій; у канцы 18 ст. гэтае званне атрымлівалі выпускнікі Настаўніцкага ін-та пры Маскоўскім ун-це. У Францыі (з 1808) надаецца пасля заканчэння поўнай сярэдняй школы і дае права паступлення ва ун-т. Дыплом бакалаўра звычайна эквівалентны дыплому, які атрымліваюць выпускнікі бел. ВНУ з 4-гадовым тэрмінам навучання пасля здачы дзярж. Экзаменаў.

т. 2, с. 228

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)