Варо́нча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Варо́нча
Р. Варо́нчы
Д. Варо́нчы
В. Варо́нчу
Т. Варо́нчай
Варо́нчаю
М. Варо́нчы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Варонча (в.) 2/604; 5/472 (к.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Worończa

ж. в. Варонча

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

шматвяко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які існуе, дзейнічае на працягу многіх вякоў. Шматвяковыя традыцыі. □ Сапраўды ля вёскі Варонча, што пад Навагрудкам, існуе шматвяковы дуб, звязаны з імем Міцкевіча. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)