Вало́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Вало́к
Р. Валка́
Д. Валку́
В. Вало́к
Т. Валко́м
М. Валку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

вало́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вало́к валкі́
Р. валка́ валко́ў
Д. валку́ валка́м
В. вало́к валкі́
Т. валко́м валка́мі
М. валку́ валка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

вало́к, -лка́, мн. -лкі́, -лко́ў, м.

Доўгая града згрэбенага сена, збажыны і пад.

Зграбаць сена ў валкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вало́к I, -лка́ м., с.-х. вало́к

вало́к II, -лка́ м.

1. тех. вало́к, ва́лик, валёк;

2. (в ткацком станке) ска́лка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вало́к​II техн. вало́к, -лка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вало́к​I с.-х. вало́к, -лка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вало́к, ‑лка, м.

1. Доўгая града згрэбенага сена, збажыны і пад. Працавалі дружна: жанчыны зграбалі сена ў валкі, мужчыны складалі ў копы і падносілі іх на насілках да адонкаў. Сабаленка.

2. Цыліндрычны вал невялікіх памераў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вало́кі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Вало́кі
Р. Вало́к
Вало́каў
Д. Вало́кам
В. Вало́кі
Т. Вало́камі
М. Вало́ках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

вало́к м с.-г. Schwáden m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Вало́к 1 ’каток’ (Яруш., ДАБМ, 825). Да вал 3.

Вало́к 2 ’папярочная планка ў граблях’ (Шатал.); ’частка грабель’ (Выг. дыс.); ’ворчык’ (Мат.). Да вал 3.

Вало́к 3 ’доўгія вузкія кучы сена’ (БРС, КЭС, Янк.₂). Да вал 4.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)