валачо́бны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. валачо́бны валачо́бная валачо́бнае валачо́бныя
Р. валачо́бнага валачо́бнай
валачо́бнае		 валачо́бнага валачо́бных
Д. валачо́бнаму валачо́бнай валачо́бнаму валачо́бным
В. валачо́бны (неадуш.)
валачо́бнага (адуш.)		 валачо́бную валачо́бнае валачо́бныя (неадуш.)
валачо́бных (адуш.)
Т. валачо́бным валачо́бнай
валачо́бнаю		 валачо́бным валачо́бнымі
М. валачо́бным валачо́бнай валачо́бным валачо́бных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

валачо́бны уст. волоче́бный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валачо́бны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да валачобнікаў. Валачобныя песні. // Уласцівы валачобніку, такі, як у валачобніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валачо́бны Óstern-

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ВАЛАЧО́БНІКІ,

група мужчын (радзей жанчын), якія ў першы дзень Вялікадня з вечара і ўсю ноч абходзілі двары і спявалі пад вокнамі валачобныя песні (асобна гаспадару, гаспадыні, іх дарослай дачцэ, нежанатаму сыну). Валачобны гурт складаўся з запявалы («пачынальніка»), падпявальнікаў, музыкі (звычайна скрыпача) і механошы, які збіраў дары («валачобнае» — фарбаваныя яйкі, велікодныя булкі, сыр, невял. грошы). Валачобны абрад, пашыраны пераважна на Пн Беларусі, цяпер страціў аграрна-магічны сэнс і бытуе як вясёлая святочная забава.

т. 3, с. 475

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)