бі́скуп

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бі́скуп бі́скупы
Р. бі́скупа бі́скупаў
Д. бі́скупу бі́скупам
В. бі́скупа бі́скупаў
Т. бі́скупам бі́скупамі
М. бі́скупе бі́скупах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бі́скуп м. епи́скоп (католической церкви)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Біскуп 4/384, гл. Епіскап

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

бі́скуп, ‑а, м.

Вышэйшае духоўнае званне ў католікаў. // Асоба, якая носіць гэта званне. Культуру хамства і далара, Князёў і біскупаў палацы, Ад Скандынаваў да Сахары, Зруйнуеш, дыктатура працы. Купала.

[Ад грэч. epískopos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бі́скуп м. царк. Bíschof m -s, Bíschöfe

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бі́скуп

(польск. biskup < ст.-в.-ням. biscof, ад гр. episkopos)

вышэйшае духоўнае званне ў католікаў (параўн. епіскагі).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Бі́скуп ’каталіцкі епіскап’ (Нас., Шат., БРС, Гарэц.). Ст.-бел. бискуп (Булыка, Запазыч.). Рус. би́скуп, укр. би́скуп, бі́скуп. З польск. biskup ’тс’ (а гэта з ст.-в.-ням. biscof, можа, праз чэш. мову, гл. Шалудзька, Нім., 22; Брукнер, 27; Слаўскі, 1, 34 і інш.; першакрыніца — грэч. ἐπίσκοπος). Шалудзька, Нім., там жа; Кюнэ, Poln., 44; Рыхардт, Poln., 38. Параўн. яшчэ Бернекер, 58; Фасмер, 1, 168.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бі́скупскі епи́скопский; см. бі́скуп

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

metropolitan​1 [ˌmetrəˈpɒlɪtən] n. relig. мітрапалі́т; бі́скуп, епі́скап

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

bp

= biskup — біскуп

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)