бі́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бі́нт бінты́
Р. бі́нту бінто́ў
Д. бі́нту бінта́м
В. бі́нт бінты́
Т. бі́нтам бінта́мі
М. бі́нце бінта́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бінт, -у, М -нце, мн. -ы́, -о́ў, м.

Марлевая стужка для перавязкі ран, пераломаў і пад.

Перавязаць рану бінтам.

|| памянш. бі́нцік, -у, мн. -і, -аў, м.

|| прым. бінтавы́, -а́я, -о́е.

Бінтавая павязка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бінт (род. бі́нту) м. бинт;

налажы́ць б. — наложи́ть бинт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бінт, ‑у, М ‑нце, м.

Стужка з марлі або іншай тканіны (звычайна белай), якая ўжываецца для перавязкі ран, пераломаў і пад. У Волькі была перавязана рука свежым бінтам. Мікуліч. [Ніна] выняла бінт, пачала рабіць перавязку. Мележ.

[Ням. Binde.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бінт м

1. Bínde f -, -n;

2. спарт Bandáge [-ʒə] f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бінт

(ням. Binde)

марлевая стужка, якая ўжываецца для перавязкі ран, пераломаў і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Бінт. Рус. бинт, укр. бинт. Запазычанне з ням. мовы (ням. Binde ’павязка, бінт’). Праабражэнскі, 1, 26; Фасмер, 1, 166; Шанскі, 1, Б, 120.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бинт бінт, род. бі́нту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разбінтава́цца, -ту́юся, -ту́ешся, -ту́ецца; -ту́йся; зак.

1. Зняць з сябе бінт.

Ранены разбінтаваўся.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Разматацца, развязацца (пра бінт, павязку і пад.).

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Вызваліцца ад бінту, павязкі і пад. (разм.).

Палец разбінтаваўся.

|| незак. разбінто́ўвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

закарэ́лы, -ая, -ае.

1. Які засох, ператварыўся ў корку.

Закарэлая гразь.

2. Пакрыты засохлай граззю, кроўю і пад., карэлы.

З. бінт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)