Білі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Білі́
Р. Білё́ў
Д. Біля́м
В. Білі́
Т. Біля́мі
М. Біля́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Кінг Білі Джын

т. 8, с. 268

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

бі́ль

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бі́ль бі́лі
Р. бі́ля бі́ляў
Д. бі́лю бі́лям
В. бі́ль бі́лі
Т. бі́лем бі́лямі
М. бі́лі бі́лях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

напава́л, прысл.

1. Адразу насмерць.

Забіць звера н.

2. перан. Вельмі моцна; пераканальна.

Факты білі н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бі́ць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. б’ю́ б’ё́м
2-я ас. б’е́ш б’яце́
3-я ас. б’е́ б’ю́ць
Прошлы час
м. бі́ў бі́лі
ж. бі́ла
н. бі́ла
Загадны лад
2-я ас. бі́ бі́це

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Не́лупак (не́лупык) ’неслух, свавольнік’ (Яўс.). Відаць, з не і лупіць ’біць, лупцаваць’ (’біць да здзірання скуры’, Нас.), г. зн. ’той, каго не білі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

папагра́біць, ‑блю, ‑білі, ‑біць; зак., каго-што.

Разм. Грабіць доўга, неаднаразова; награбіць многа чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скарастрэ́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае вялікую скарастрэльнасць. Білі скарастрэльныя гарматы, захліпаліся кулямёты на вежах бронецягніка. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпіцру́тэн

(ням. Spitznite)

гібкі прут, якім даўней паганялі каня, а ў царскай Расіі білі салдат, злачынцаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

зені́тчык, ‑а, м.

Ваеннаслужачы зенітнай часці. Уяўляла [Ганна Сяргееўна] смелых людзе дзяжурылі на дахах дамоў, зенітчыкаў, што з кулямётаў білі па варожых сцярвятніках. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)