бязгу́чны, -ая, -ае.

Які не суправаджаецца гукамі; ціхі.

Б. плач.

|| наз. бязгу́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бязгу́чны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бязгу́чны бязгу́чная бязгу́чнае бязгу́чныя
Р. бязгу́чнага бязгу́чнай
бязгу́чнае		 бязгу́чнага бязгу́чных
Д. бязгу́чнаму бязгу́чнай бязгу́чнаму бязгу́чным
В. бязгу́чны (неадуш.)
бязгу́чнага (адуш.)		 бязгу́чную бязгу́чнае бязгу́чныя (неадуш.)
бязгу́чных (адуш.)
Т. бязгу́чным бязгу́чнай
бязгу́чнаю		 бязгу́чным бязгу́чнымі
М. бязгу́чным бязгу́чнай бязгу́чным бязгу́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бязгу́чны беззву́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бязгу́чны, ‑ая, ‑ае.

Які не суправаджаецца гукам, бясшумны. Пад раніцу з захаду паднялася цёмная хмара. Цяжкая, шырокая, яна павольна ўздымалася ў неба, гасячы зоры. Аб ёй дагадаліся па водблісках далёкіх бязгучных маланак. Галавач. На маладой асінцы лісце дрыжала, але дрыжанне гэтае зусім было бязгучнае. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бязгу́чна прысл., бязгу́чны klánglos, láutlos, tónlos, kaum hörbar, still

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

беззву́чный бязгу́чны, ці́хі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бесшу́мный бясшу́мны; (беззвучный) бязгу́чны; (тихий) ці́хі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

noiseless [ˈnɔɪzləs] adj. бясшу́мны, бязгу́чны, ці́хі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

cichobieżny

бязгучны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

bezdźwięczny

бязгучны; ціхі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)