бурку́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бурку́н буркуны́
Р. буркуна́ буркуно́ў
Д. буркуну́ буркуна́м
В. буркуна́ буркуно́ў
Т. буркуно́м буркуна́мі
М. буркуне́ буркуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бурку́н, -на́ м., разг. ворчу́н, брюзга́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Буркун, гл. Баркун

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

бурку́н, ‑а, м.

Разм. Бурклівы чалавек. Чаго граха таіць, трапляюцца яшчэ ў нас дзе-нідзе людзі, якія любяць марна балбатаць, аматары без усякай дай-прычыны ўступаць у спрэчкі, гэтакія буркуны, што ўсім незадаволены, усё бачаць у самым змрочным святле. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

БУРКУ́Н,

гл. Баркун.

т. 3, с. 351

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Бурку́н ’месца, дзе шуміць вада’. Гл. бурча́к 2, бурчац́ь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

брюзга́ бурку́н, -на́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ворчу́н разг. бурку́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бурку́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.

Разм. Жан. да буркун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

grumbler [ˈgrʌmblə] n. бурку́н; бурку́ха

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)