брэцё́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. брэцё́р брэцё́ры
Р. брэцё́ра брэцё́раў
Д. брэцё́ру брэцё́рам
В. брэцё́ра брэцё́раў
Т. брэцё́рам брэцё́рамі
М. брэцё́ру брэцё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

брэцёр м., уст. бретёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

брэцёр, ‑а, м.

Уст. Чалавек, які шукае поваду, каб змагацца на дуэлі; дуэлянт, забіяка.

[Фр. bretteur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брэцёр

(фр. bretteur, ад brette = шпага)

уст. чалавек, які шукае прычыну, каб змагацца на дуэлі; дуэлянт, скандаліст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бретёр уст. брэцёр, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)