Verbum

анлайнавы слоўнік

бру́шка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

бру́шка, -а, мн. -і, -аў, н.

1. Тоўсты жывот у чалавека (разм., жарт.).

За брушкам сцежкі не бачыць.

2. Задні аддзел цела членістаногіх (спец.).

Б. чмяля.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бру́шка ср., анат. брюшко́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бру́шка, ‑а, н.

1. Памянш. да бруха. // Разм. жарт. Тоўсты жывот (у чалавека).

2. Задняя частка цела членістаногіх. Брушка чмяля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бру́шка н

1. разм Bäuchlein n -s, -;

◊ адгадава́ць бру́шка sich (D) ein Bäuchlein zúlegen;

2. заал (у насякомых) Hínterleib m -(e)s, -er;

3. анат Fíngerbeere f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

траску́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Жук сямейства лістаедаў, які ўтварае трэск, тручыся краямі брушка аб надкрыллі.

2. Моцны мароз (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шчаўку́н, ‑а, м.

Жук, які ўтварае характэрны гук пры пераварочванні са спіны на брушка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

abdomen [ˈæbdəmən] n.

1. anat. жыво́т; брушна́я по́ласць

2. zool. абдо́мен, бру́шка (у насякомых)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

odwłok, ~u

м. брушка (у членістаногіх)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

варано́к, ‑нка, м.

Від ластаўкі. У гарадской ластаўкі, варанка, хвост такой жа формы, як і ў беражанкі, а грудка, брушка і шыя зусім белыя. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)