бе́лка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бе́лка бе́лкі
Р. бе́лкі бе́лак
Д. бе́лцы бе́лкам
В. бе́лку бе́лак
Т. бе́лкай
бе́лкаю		 бе́лкамі
М. бе́лцы бе́лках

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бе́лка вавёрка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бе́лка ж., зоол. (и пушнина) бе́лка;

б. сядзе́ла на дрэ́ве — бе́лка сиде́ла на де́реве;

фу́тра з бе́лкі — шу́ба из бе́лки;

◊ абадра́ць як ~ку — ободра́ть как бе́лку;

круці́цца як б. ў ко́ле — верте́ться как бе́лка в колесе́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бе́лка ж абл гл вавёрка

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

белка

Том: 1, старонка: 268.

img/01/01-268_1386_Белка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Бе́лка 1 ’вавёрка’ (БРС, Шат.). Рус. бе́лка, укр. бі́лка. Ст.-рус. формы былі бѣла, бѣла вѣверица ’белая белка’. Гэта даводзіць, што бѣлъка — утварэнне ад bělъ ’белы’. Першапачаткова назва адносілася, відаць, толькі да рэдкіх і вельмі каштоўных белых белак. Гл. Сабалеўскі, РФВ, 67, 214 і наст.; Фасмер, ZfslPh, 1, 152; Фасмер, 1, 148; Бернекер, 56; Шанскі, 1, Б, 86.

Бе́лка 2 ’нягразкае балота, якое зарасло травой’ (Яшкін). Як і бель (гл.), вытворнае ад bělъ ’белы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бе́лка Нягразкае балота, якое зарасло травой (Жытк.).

□ ур. Белкі (востраў і балота) каля в. Беражцы Жытк.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

вавёрка ж. (зверёк и его мех) бе́лка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вы́скачка (БРС, Яруш.), вы́скычка ’бег з падскокам’ (Бяльк.). Рус. вы́скочка ’выскачка’, укр. ви́скічка ’белка’. Ад выскачыць з суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вавёрка, белка; векша (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)