бедуі́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прадстаўнік качавых і паўкачавых арабаў-жывёлаводаў.

|| ж. бедуі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. бедуі́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бедуі́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бедуі́н бедуі́ны
Р. бедуі́на бедуі́наў
Д. бедуі́ну бедуі́нам
В. бедуі́на бедуі́наў
Т. бедуі́нам бедуі́намі
М. бедуі́не бедуі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бедуі́н м. бедуи́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бедуі́н,

гл. бедуіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бедуи́н бедуі́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Bed(o)uin [ˈbeduɪn] n. (pl. Bed(o)uin) бедуі́н; качэ́ўнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

бедуі́ны, ‑аў; адз. бедуін, ‑а, м.; бедуінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. бедуінкі, ‑нак; ж.

Качавыя і паўкачавыя арабы-жывёлаводы.

[Араб. badawīn.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)