Бара́нчыкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Бара́нчыкі
Р. Бара́нчыкаў
Д. Бара́нчыкам
В. Бара́нчыкі
Т. Бара́нчыкамі
М. Бара́нчыках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бара́нчыкі

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. бара́нчыкі
Р. бара́нчыкаў
Д. бара́нчыкам
В. бара́нчыкі
Т. бара́нчыкамі
М. бара́нчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бара́нчыкі мн. (облака, волны) бара́шки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

БАРА́НЧЫКІ,

гл. Першацвет.

т. 2, с. 300

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

бара́нчыкі мн (воблакі) Schäfchenwolken pl pl; (хвалі на вадзе) Scháumkronen pl, Scháumwellen pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Бара́нчыкі ’ўключыны ў лодцы’ (Маслен.). Бясспрэчна, вытворнае (семантычна) да бара́н ’баран’. Бараном называюць розныя драўляныя прылады, не толькі вялікія, але пэўнай формы (калодкі і г. д.). Гл. падрабязна Ісерлін, РЯШ, 1940, 4, 20–23.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бара́нчык

‘гайка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бара́нчык бара́нчыкі
Р. бара́нчыка бара́нчыкаў
Д. бара́нчыку бара́нчыкам
В. бара́нчык бара́нчыкі
Т. бара́нчыкам бара́нчыкамі
М. бара́нчыку бара́нчыках

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бара́нчык, ‑а, м.

1. Маленькі баран, ягня.

2. Разм. Тое, што і бакас. І моўкнуць птушкі ў цёмным лесе; Баранчык божы ў паднябессі Бляе маркотна над балотам. Колас. Ведаеш, што гэта за птушка? Баранчык — бакасова мянушка. Лужанін.

3. толькі мн. (бара́нчыкі, ‑аў). Невялікія пеністыя хвалі на вадзе. Праз паўгадзіны ўжо не было сумнення, што будзе бура. Трывожна забегалі баранчыкі, вецер зрабіўся парывісты і ўвесь час змяняўся. Маўр. // толькі мн. (бара́нчыкі, ‑аў). Невялікія кучаравыя воблакі. Па небе плылі баранчыкі.

4. Гайка з двума вушкамі, якую закручваюць рукамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бара́шки (об облаках, волнах) бара́нчыкі, -каў мн.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бара́нчык

‘жывёліна’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бара́нчык бара́нчыкі
Р. бара́нчыка бара́нчыкаў
Д. бара́нчыку бара́нчыкам
В. бара́нчыка бара́нчыкаў
Т. бара́нчыкам бара́нчыкамі
М. бара́нчыку бара́нчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)