балабо́лка, -і, мн. -і, -лак, ж. (разм.).

1. Бразготка, якую чапляюць жывёле на шыю, каб не гублялася.

2. ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -лцы, Т -ай (-аю), ж. Чалавек, які хутка і многа гаворыць; пустаслоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

балабо́лка

‘пустамеля’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. балабо́лка балабо́лкі
Р. балабо́лкі балабо́лак
Д. балабо́лку балабо́лкам
В. балабо́лку балабо́лак
Т. балабо́лкам балабо́лкамі
М. балабо́лку балабо́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

балабо́лка

‘пустамеля’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. балабо́лка балабо́лкі
Р. балабо́лкі балабо́лак
Д. балабо́лцы балабо́лкам
В. балабо́лку балабо́лак
Т. балабо́лкай
балабо́лкаю		 балабо́лкамі
М. балабо́лцы балабо́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

балабо́лка

‘бразготка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. балабо́лка балабо́лкі
Р. балабо́лкі балабо́лак
Д. балабо́лцы балабо́лкам
В. балабо́лку балабо́лкі
Т. балабо́лкай
балабо́лкаю		 балабо́лкамі
М. балабо́лцы балабо́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

балабо́лка ж., разг.

1. (украшение) балабо́лка, -кі ж.;

2. перен. балабо́лка, -кі м. и ж.; (о мужчине — ещё) балабо́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

балабо́лка разг.

1. ж. погрему́шка;

2. м. и ж., перен., пренебр. (о болтливом человеке) балабо́лка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

балабо́лка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам; Р мн. ‑лак; м.; ДМ ‑лцы, Т ‑ай (‑аю); Р мн. ‑лак; ж.

Разм.

1. ж. Бразготка, якую чапляюць жывёле на шыю, каб не гублялася ў лесе.

2. м. і ж.; перан. Пра таго, хто хутка, многа і абы-што гаворыць. — Вывесці гэтую балаболку! — урэшце не сказаў, а прасіпеў .. [суддзя], узмакрэлы і знясілены ад такога нябачанага канфузу. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Балабо́лка ’званочак на бубне’ (Інстр. III), укр. балабо́лька і г. д. Гукапераймальнае; да балабо́ліць, балабо́ніць, бала́каць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

балабо́шка, см. балабо́лка​ 2.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

балабо́нка ж., разг. болту́нья, пустоме́ля, балабо́лка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)