аўтаге́н

‘аўтагенная зварка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. аўтаге́н
Р. аўтаге́ну
Д. аўтаге́ну
В. аўтаге́н
Т. аўтаге́нам
М. аўтаге́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аўтаге́н

‘апарат’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аўтаге́н аўтаге́ны
Р. аўтаге́на аўтаге́наў
Д. аўтаге́ну аўтаге́нам
В. аўтаге́н аўтаге́ны
Т. аўтаге́нам аўтаге́намі
М. аўтаге́не аўтаге́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аўтаге́н, -ну м., тех. автоге́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аўтаге́н, ‑у, м.

Спосаб рэзання і зваркі металаў; тое, што і аўтагенная зварка (гл. зварка), аўтагеннае рэзанне (гл. рэзанне).

[Ад грэч. autogenēs — самародны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтаге́н

(гр. autogenes = самародны)

спосаб рэзання і зваркі металаў пры дапамозе струменю кіслароду.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

автоге́н техн. аўтаге́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)