асцю́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. асцю́к асцюкі́
Р. асцюка́ асцюко́ў
Д. асцюку́ асцюка́м
В. асцю́к асцюкі́
Т. асцюко́м асцюка́мі
М. асцюку́ асцюка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

асцю́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Доўгі тонкі вусік на каласах некаторых злакаў (жыта, ячменю, пшаніцы).

Ячменныя асцюкі.

|| прым. асцюко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

асцю́к, -ка́ м. ость ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Асцюк 3/168

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

асцю́к, ‑а, м.

Тонкі доўгі вусік на каласах некаторых злакаў (ячменю, жыта, пшаніцы). Ячменныя асцюкі з пылам забіваліся яму за каўнер. Чорны. Салавейка ўдавіўся ячменным асцюком. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асцю́к м. бат. Gránne f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

rachis [ˈreɪkɪs] n. (pl.rachides)

1. anat. пазвано́чнік, хрыбе́т

2. bot. асцю́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

о́сть ж.

1. бот. асцю́к, -ка́ м.;

2. собир. (более длинные волосы в шерсти животных) во́сць, род. во́сці ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ość

oś|ć

ж.

1. косць рыбы;

~cią w gardle stanęło — косцю ўпоперак горла стала;

2. бат. асцюк;

~ć u kłosa — асцюк у коласе

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Жыбу́лька ’зябер, расліна Galeopsis L.’, жабор ’тс’, ’асцюк’ (Сл. паўн.-зах.). З літ. žibulỹs ’зябер’ (Сл. паўн.-зах., 2, 160) + суф. ‑ка. Лаўчутэ, Сл. балт., 66. Гл. зябер.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)