Verbum

анлайнавы слоўнік

асуджэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

асуджэ́нне, -я, н.

1. гл. асудзіць.

2. Неадабральнае меркаванне, ганьбаванне, вымова.

У яго голасе чулася а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

асуджэ́нне ср.

1. осужде́ние;

2. осужде́ние;

3. обрече́ние, осужде́ние;

1-3 см. асудзі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асуджэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. асудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асуджэ́нне н

1. (ганьбаванне) Tádel m -s, -; Míssbilligung f -;

2. (судовае) Verúrteilung f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

асудзі́ць, асуджу́, асу́дзіш, асу́дзіць; асу́джаны; зак., каго-што.

1. Пакараць, вынесці абвінаваўчы прыгавор.

А. злачынцаў.

2. Выказаць неадабрэнне, прызнаць заганным, ганебным.

Усе асудзілі яго ўчынак.

3. перан., на што. Аддаць, пакінуць на волю лёсу (высок.).

А. на голад.

|| незак. асуджа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і асу́джваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. асуджэ́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

умоўнае асуджэнне

т. 16, с. 232

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

га́ньба, -ы, ж.

Бясслаўнае становішча, якое выклікае пагарду і асуджэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

обрече́ние асуджэ́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

га́даўка, -і, ДМ -даўцы, мн. -і, -давак, ж. (разм., пагард.).

Пра жанчыну, учынкі якой выклікаюць агіду, асуджэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)