апано́ўваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - апано́ўваем
2-я ас. - апано́ўваеце
3-я ас. апано́ўвае апано́ўваюць
Прошлы час
м. апано́ўваў апано́ўвалі
ж. апано́ўвала
н. апано́ўвала
Дзеепрыслоўе
цяп. час апано́ўваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

апано́ўваць (каго, што) несов.

1. охва́тывать, овладева́ть (кем, чем), обурева́ть; (завладевать полностью) одолева́ть;

2. (набрасываться во множестве) напада́ть (на кого, что); окружа́ть;

1, 2 см. апанава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апано́ўваць, ‑ае.

Незак. да апанаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апано́ўваць гл. апанаваць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

апанава́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ну́е; -ну́й; -нава́ны; зак., каго-што.

1. Ахапіць, авалодаць (пра фізічны стан, настрой і пад.).

Жанчыну апанаваў страх.

2. Напасці ў вялікай колькасці, акружыць, накінуцца.

Яго апанавалі сабакі.

3. З’явіцца ў вялікай колькасці (разм.).

Справы апанавалі.

|| незак. апано́ўваць, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

обурева́ть несов. ахапля́ць, апано́ўваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

beset [bɪˈset] v. fml (beset) атакава́ць; апано́ўваць;

beset with questions закі́дваць пыта́ннямі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

овладева́ть несов.

1. авало́дваць;

2. (охватывать) ахапля́ць, апано́ўваць (каго, што); см. овладе́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

overtake [ˌəʊvəˈteɪk] v. (overtook, overtaken)

1. даганя́ць, абганя́ць

2. ахапля́ць, апано́ўваць;

The woman was overtaken by fear. Жанчыну апанаваў страх.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

overcome [ˌəʊvəˈkʌm] v. (overcame, overcome)

1. перамага́ць, пераадо́льваць

2. аго́ртваць, апано́ўваць, ахо́пліваць (звыч. пра пачуцці);

He was overcome by grief. Яго агарнула гора.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)