алафо́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. алафо́н алафо́ны
Р. алафо́на алафо́наў
Д. алафо́ну алафо́нам
В. алафо́н алафо́ны
Т. алафо́нам алафо́намі
М. алафо́не алафо́нах

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

алафо́н

(ад ала- + -фон)

лінгв. гук, які адрозніваецца ад іншага гука фанетычнай прыметай, а не функцыяй.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

аллофо́н лингв. алафо́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

allophone [ˈæləfəʊn] n. ling. алафо́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

камбінато́рны

(ад лац. combinare = звязваць, спалучаць)

1) які адносіцца да камбінаторыкі (напр. к. аналіз);

2) лінгв. пазіцыйны; які залежыць ад пазіцыйнага становішча гукаў і іх артыкуляцыйнага ўзаемадзеяння (гл. алафон).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)